คนต้นเรื่อง : วิจิตราอ่านโยเกิร์ตแลนด์แอนด์วิจิตราทุกตอนได้ที่ : https://www.choojaiproject.org/category/articles/life-series/yogurtland-and-vijitra/
การเดินทางกับพระเจ้าในบัลแกเรียของเราเริ่มต้นจากความไม่แน่ใจ
แต่ละก้าวที่เดินไปก็มีแต่ความสงสัยและคำถาม ดำเนินเรื่อยมาจนถึงตอนสุดท้ายที่เราเข้าใจและรู้เหตุผล จริงๆ แล้วชีวิตเราก็เป็นแบบนี้นะ เราจะไม่เข้าใจอะไรจนกว่าเรื่องมันเดินทางมาถึงบทสรุป ขณะที่เรานั่งเขียน EP นี้เรากลับจากบัลแกเรียมาได้ 3 เดือนแล้ว และเมื่อมองกลับไปตั้งแต่ก้าวแรกแล้วลองย้อนนับพระพรของพระเจ้า มันมากจนนั่งยิ้มและพูดกับตัวเองเสียงดังๆว่า “พระเจ้าน่ารักสุดๆ เลอออ”
______________________________
10 เดือนที่ไว้ใจให้พระเจ้านำหน้าความฝันของเรา
มันเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราไปเยอะเลยทีเดียว…
______________________________
2 เดือนสุดท้ายก่อนกลับไทย เราเดินขึ้นดอย 4 ครั้ง (ภาษาอังกฤษเค้าเรียกว่าไป Trekking ฟังดูไฮโซกว่าขึ้นดอยเยอะเลยปะ 555) และแต่ละครั้งต้องใช้เวลาเดินอย่างน้อย 3 ชั่วโมง ครั้งสุดท้ายเราไปเขาที่มีชื่อว่า Stara Planina ใช้เวลาเดินขึ้น 7-8 ชั่วโมง เดินลงอีกเกือบ 6 ชั่วโมง คือ… ถ้าเป็นวิจิตราเวอร์ชั่นเมื่อก่อนคงไม่ไปตั้งแต่แรกละถ้ารู้ว่าต้องเดินไกลขนาดนี้ การเดินขึ้นเขาทางไกลมันท้าทายความขี้เกียจและการชอบอยู่ในที่สบายของเรามาก แต่!!! ตอนนี้เรากลายเป็นคนชอบเดินเขามาก มาค่ะ นัดมาพร้อมไปเลออ!
ก่อนไปบัลแกเรีย เราเป็นคนขี้กลัวมาก ด้วยความที่เป็นลูกคนเล็กที่พ่อแม่หวงแบบโอเวอร์ จนเรากลายเป็นคนขี้กลัวแบบโอเวอร์เหมือนกัน จะไปไหนคนเดียวก็คิดแล้วคิดอีก จะข้ามถนนนี่ยังกลัว ต้องรอถนนไม่มีรถแล้วก็วิ่งด้วยความเร็วของมนุษย์ขาสั้น ตลกตัวเองตอนนั้น ตอนตัดสินใจว่าจะไปบัลแกเรีย คงเป็นอารมณ์แบบเดียวกับการตัดสินใจจะกระโดดบันจี้จั๊มพ์มั้งเนอะ ‘เฮ้ ยูวว โดดละนะ’ รู้ในใจลึกๆ ว่า โอเครมันมีเชือกที่รั้งเราอยู่ แต่จังหวะกระโดดมัน “ฟิ้วววว” หวิวแบบนั้นเลย มันเป็นการตัดสินใจที่ทั้งครอบครัวและเพื่อนเราต่างก็เป็นห่วงว่า ‘เฮ้ มันจะไปรอดมั้ย จะอยู่รอดจริงๆ มั้ย หรือว่าจะร้องไห้กลับบ้านรึเปล่า’ มีคำถามและข้อความเป็นห่วงจากเพื่อนๆ เยอะมาก จนทำให้เราคิดจริงๆ ละว่า ‘เออว่ะ เราจะไปได้จริงๆ เหรอเนี่ย หน่อมขนาดนี้’
.
แต่พออยู่บัลแกเรียจนครบ 10 เดือน พระเจ้าทำให้เราเข้าใจว่า วิจิตราทำอะไรได้มากกว่าสิ่งที่ตัวเราเองหรือสิ่งที่คนอื่นคิดว่าเราเป็น เรามองเห็นความสามารถที่หลบอยู่ใต้ความกลัวของตัวเอง เราได้เห็นว่าเราเอาชนะความกลัวได้ ด้วยการตัดสินใจที่จะวางใจในพระเจ้า! อย่าให้สิ่งที่คนอื่นคิดเกี่ยวกับตัวเรามากำหนดว่าเราเป็นคนแบบไหน หรือมาจำกัดความสามารถของเราเลยนะคะ เรามั่นใจว่าพระเจ้าสร้างเราขึ้นมาเพื่อให้เรามีสามารถทำอะไรบางอย่างได้ (แต่เรื่องทำอาหารให้อร่อยนี่ไม่ได้จริงๆ อ่าาาาา)
สิ่งหนึ่งที่เราชอบในการอยู่บัลแกเรียก็คือ เราใช้ชีวิตแบบไม่ต้องกังวลกับสายตาคนอื่นเท่าไหร่ เพราะคนที่นั่นเคารพความเป็นส่วนตัวของคนอื่น รวมถึงไม่ตัดสินกันจากภายนอก เรากลับมาคิดว่าบางครั้งเราเหนื่อยมากกับการกังวลกับสายตาของคนอื่น กลัวความคิดของคนอื่นที่มีต่อเรา กังวลกับการทำให้ทุกคนพอใจ แต่ตัวเองกลับรู้สึกเหนื่อย แล้วก็ย้อนกลับมาถามตัวเองว่า ทำไมเราต้องทำให้ทุกคนพอใจด้วย เพื่อที่เราจะถูกรักเหรอ? เพื่อที่เราจะเป็นศูนย์กลางรึเปล่า? สรุปแล้วก็รู้คำตอบว่า ตลอดมาที่เราพยายามทำให้คนอื่นพอใจก็เพื่อตัวเราเองทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะเพื่อพระเจ้าสักหน่อย เราเลยคิดว่า โอเครร
ถึงเวลาปรับทัศนคติในการดำเนินชีวิตใหม่ดีกว่า คือการแคร์สายตาพระเจ้าแล้วดำเนินชีวิตเพื่อให้พระเจ้าได้รับเกียรติต่างหาก ไม่ใช่เพื่อให้ตัวเราเองได้รับเกียรติ
10 เดือนในบัลแกเรีย เราได้เจอเพื่อนนักเรียนทุนจาก 10 กว่าประเทศ สเปน ตุรกี โรมาเนีย อัลเมเนีย ไซปรัส กรีซ แต่ถึงจะมาจากต่างวัฒนธรรม สิ่งที่ทุกคนชอบเหมือนกันคือปาร์ตี้ 555+ สิ่งที่เราประทับใจคือทุกคนมีเป้าหมายในการดำเนินชีวิตชัดเจนและพยายามจะไปถึงเป้าหมายนั้นให้ได้ เวลาทานข้าวกันแปลกดีที่เราใช้เวลานั่งคุยกันเรื่องเป้าหมายในอนาคตกัน ยูววเข้าใจการได้ใช้เวลากับคนที่มีเป้าหมายและทัศนคติที่ดีมั้ย มันทำให้เรากลายเป็นคนแบบนั้นด้วย!
แต่สิ่งที่เราแตกต่างจากคนอื่นก็คือ เป้าหมายของเรามีพระเจ้าอยู่ในนั้นด้วย ซึ่งมันมั่นคงและเที่ยงแท้!!!
10 เดือนในบัลแกเรียเป็น 10 เดือนในวัย 20 ต้นๆ ที่เปิดโลกแคบๆ ของเราให้กว้างขึ้น เรามั่นใจว่าเด็กสมัยนี้แบบพวกเรามีความสามารถที่จะคิดและทำอะไรได้อีกเยอะเลย แต่ต้อง make sure ด้วยนะว่า สิ่งนั้นพระเจ้าได้รับเกียรตินะยูว!
หลังจากกลับมาถึงประเทศไทยแล้ว ป้าก็เดินสายหาเพื่อน ใช้เวลากับคนมากมายที่เราคิดถึง แต่รู้มั้ยว่าช่วง 2 อาทิตย์หลังจากกลับมา เกิดเหตุการณ์ที่เรียกว่า Reverse Culture Shock (คัลเจอร์ช๊อกที่บ้านเกิด) ที่ทำให้เราต้องปรับตัวใหม่อีกครั้ง คือออออ ความอิสระของเรา 10 เดือน แต่พอกลับบ้านแล้ว ทุกเช้าพ่อเรียกให้ตื่น กินข้าว ง่าาาา!!! ไม่ได้ยินมา 10 เดือน เราต้องกลับเข้ามาอยู่ในกรอบอีกครั้งหนึ่ง ไปฝึกสอนที่โรงเรียนต้องย้อมผมดำ มัดผมให้เรียบร้อย รองเท้าคัทชู ซึ่งเราก็ต้องต่อสู้กับสิ่งที่รู้สึกไม่ชอบหลายอย่าง แต่ก็ต้องเรียนรู้ที่จะต้องปรับตัวอ่ะโน๊ะ
______________________________
EP ก่อนหน้านี้เราใช้ เยเรมีย์ 29 :11 เพื่อจะหนุนใจตัวเราเอง
“พระเจ้าตรัสว่า เพราะเรารู้แผนงานที่เรามีไว้สำหรับเจ้า
เป็นแผนงานเพื่อสวัสดิภาพ ไม่ใช่เพื่อทุกขภาพ
เพื่อจะให้อนาคต และความหวังใจแก่เจ้า”
.
ตอนนั้นเราก็ไม่รู้เลยว่า เพื่อสวัสดิภาพของพระเจ้าเนี่ย มันจะออกมาเป็นยังไง แต่มาถึงตอนนี้ข้อพระธรรมข้อนี้เป็นจริงสุดๆ กับตัวเราเอง มีคนเคยพูดกับเราว่า “ระหว่างทางอาจจะเจ็บปวดแต่ไม่ได้หมายความว่า ผลลัพธ์จะไม่สวยงาม” เนี่ยยยยย มันเป็นไปได้จริงๆ
และมีอีกตอนที่เราชอบมากจาก ฟิลิปปี 1:6
“ข้าพเจ้าแน่ใจในสิ่งนี้ว่า พระองค์ผู้ทรงตั้งต้นการดีไว้ในพวกท่านแล้ว จะทรงกระทำให้สำเร็จจนถึงวันแห่งพระเยซูคริสต์”
.
พระเจ้าไม่ใช่พระเจ้าครึ่งๆ กลางๆ ที่นำเราไปบัลแกเรียเพื่อที่จะทิ้งเราไว้ แต่มีเหตุผลเบื้องหลัง คือเตรียมเราและเปลี่ยนแปลงเรา เพื่อที่ในที่สุดแล้ว วิจิตราจะเป็นคนที่ใช้การได้!!! ยูวก็เป็นคนที่ใช้การได้นะ รู้ยัง?!
______________________________
สุดท้ายจริงๆ ละนะ ถ้าพระเจ้าใช้ความฝันที่ดูเป็นไปไม่ได้เพื่อเปลี่ยนแปลงเราขนาดนี้ เรามั่นใจว่าพระองค์จะใช้ความฝันของคุณที่ให้กับพระเจ้า เปลี่ยนแปลงคุณได้เหมือนกันนะ!
อย่าพึ่งให้ความฝันที่คุณมีในพระเจ้า มันหมดอายุไปซะก่อนละ!
.
ด้วยรักและโยเกิร์ต
(ฮือออ วิจิตราจะคิดถึงทุกคนเลยยย)
Related Posts
- Author:
- วิจิตรา - สาวน้อยหัวใจผจญภัย กับความฝันอยากไปเมืองนอกที่ยังไม่หมดอายุของเธอ ถึงตอนนี้จะกลับมาจากบัลแกเรียแล้ว แต่ก็ยังคงเก็บตังค์เพื่อพาตัวเองออกนอกประเทศอีกครั้ง ตอนนี้เลยมาช่วยงานแปลพี่ชูใจไปก่อนเงินจะเต็มกระปุกให้ออกเดินทางงงงง
- Illustrator:
- Narit
- เนื้อแท้เป็นคนรักหนัง เบื้องหลังดีไซน์เก๋ๆ สวยๆ ของเว็บชูใจ คือฝีมือของเค้า นักออกแบบตัวยงผู้รักบอร์ดเกมเป็นชีวิตจิตใจ และอยากเห็นงานสร้างสรรค์คริสเตียนไทยพัฒนาก้าวไกลไม่แพ้ชาติไหนในโลก
- Editor:
- Jick
- บก.ชูใจ ผู้ใฝ่ฝันจะชูใจน้องๆ จากความพลาดของตัวเอง
