คนต้นเรื่อง : อ่านล่องไปกับเรือทุกตอนได้ที่ : https://www.choojaiproject.org/category/articles/life-series/journey-with-logoshope/
______________________________
มือของฉันสั่นเทา เมื่อได้รับเศษกระดาษสีขาวที่มีข้อความ
เขียนเอาไว้ว่า “ฟิลิปปินส์ พาลาวัน”
แต่ในใจกลับมีเสียงตะโกน “ไม่เอา ไม่ไป ไม่ไป!” กึกก้องอยู่
______________________________
ช่วงปีที่สองของการอยู่บนเรือ ฉันมีโอกาสออกไปทำพันธกิจในประเทศฟิลิปปินส์ หมู่เกาะพาลาวัน ประมาณ 3 เดือน
ก่อนหน้าที่จะได้รับกระดาษแจ้งเป้าหมายประเทศที่ต้องไปทำพันธกิจนั้น ทางเรือเปิดโอกาสให้เราเลือกจากทุกประเทศเกือบทั่วโลก ซึ่งฉันเลือก ‘ประเทศไอร์แลนด์’ เป็นอันดับแรก เพราะที่นั่นมีพันธกิจเกี่ยวกับโฮสเทล (Hostel) และการให้บริการ (Hospitality) ที่ฉันอยากลองทำและตัวฉันอยากไปสัมผัสประเทศแถบยุโรป แบบว่า… อยากใส่เสื้อโค๊ทตัวหนาๆ เหยียบหิมะ ถ่ายรูปแล้วดูสวย มีความอยากมากถึงมากที่สุด แต่เมื่อประกาศผล
…
สิ่งที่ฉันได้รับในมือมันไม่ใช่อย่างที่ฉันต้องการเลย ฉันรู้สึกเศร้ามาก ไม่อยากไปที่นั่นเลย ทำได้แต่ร้องโวยวายฟูมฟายกับพระเจ้าอยู่ในใจตกกลางคืนฉันรู้สึกไม่อยากอธิษฐาน แต่ก็ยังอ่านพระคัมภีร์อิสยาห์ไปเรื่อยๆ จนมาเจอบทที่ 52 มีตอนหนึ่งบอกว่า
.
“เพราะฉะนั้นชนชาติของเราจะรู้จักนามของเรา เพราะฉะนั้นในวันนั้นพวกเขาจะรู้ว่าคือเรานี่แหละผู้พูดว่า เราอยู่ที่นี่ เท้าของผู้นำข่าวซึ่งอยู่บนภูเขานั้นช่างงดงามจริง คือ ผู้นำข่าวที่ประกาศสันติภาพ และผู้ที่นำข่าวอันน่ายินดี ทั้งเท้าของผู้ประกาศความรอด และผู้กล่าวกับศิโยนว่า “พระเจ้าของท่านทรงครอบครอง”
– (อิสยาห์ 52:6-7)
.
จบ! ปิดพระคัมภีร์! หมดการต่อรองและหยุดฟูมฟาย ฉันพูดออกมาเบาๆ ว่า พระเจ้าใจร้ายจังเลยค่ะ แต่ฉันก็ยินดีและเต็มใจไปเพื่อพระนามของพระองค์จะไปถึงสุดปลายแผ่นดินโลก
.
ตลอด 1 ปีในเรือสอนให้ฉันเข้าใจว่า อย่าฟูมฟายกับพระเจ้าเมื่อพระองค์คอนเฟิร์มให้ไปรับใช้ที่ไหน มันไม่มีประโยชน์! แต่ให้เราปรับทัศนติ ความคิดของตัวเองและเตรียมตัวให้พร้อมเพื่องานรับใช้นั้นแทนจะดีกว่า
ทีมที่เดินทางไปด้วยกันมี 6 คน ประกอบไปด้วย 1 สาวจากเมืองไทย 2 สาวเยอรมัน 1 สาวสก๊อตแลนด์ 1 สาวเม็กซิโก และอีก 1 หนุ่มจากปาปัวนิวกินี โดยก่อนที่จะออกเดินทางไปหมู่เกาะพาลาวัน พวกเราต้องไปเตรียมตัวที่เมืองมะนิลา เมืองหลวงของฟิลิปปินส์ก่อนเป็นเวลา 1 อาทิตย์ เราต้องปรับตัวในเรื่องต่างๆ เช่น อาหารการกิน เรียนรู้ภาษาง่ายๆ เพื่อสื่อสารและสร้างความเป็นมิตร เรียนรู้วัฒนธรรมของชนเผ่าที่เราจะเข้าไปอยู่ด้วยรวมถึงเรียนรู้จักกันและกันในทีมด้วย มันไม่ง่ายเลย ที่ 1 หนุ่มจะอยู่รวมกับ 5 สาว แม้เราจะรู้จักกันในเรือมาบ้างแต่เมื่อคิดว่าต้องมาใช้ชีวิตด้วยกันตลอด 24 ชม. ก็น่าหนักใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
.
พวกเราพักกับครอบครัว ศิษยาภิบาลที่ชื่อ ริค เขาเป็นผู้รับใช้และมิชชันนารีกับชนเผ่าบาตัค (Batak) นานถึง 15 ปีแล้ว ครอบครัวนี้มีภรรยาเป็นคุณครูเปิดโรงเรียนสอนตามหลักสูตรคริสเตียน ส่วนสามีเป็นศิษยาภิบาลในคริสตจักรและเดินทางก่อตั้งคริสตจักรเล็กๆ ให้กับชนเผ่านี้ในหมู่บ้านอื่นๆ ในขณะที่ภรรยาเล่นดนตรี นำนมัสการ สามีสอนพระคัมภีร์ ก็มีลูกสาว 2 คนช่วยสอนรวีเด็กๆ ด้วย ฉันรู้สึกว่าชีวิตครอบครัวนี้เป็นแบบอย่างที่เป็นพระพรและหนุนจิตชูใจฉัน การเป็นมิชชันนารีต้องรักในการอธิษฐาน ต้องอดทนต่อความยากลำบาก อดมื้อ กินมื้อได้ ต้องบากบั่น มุ่งไปโดยยึดมั่นและเข้มแข็งในพระเจ้า การเป็นมิชชันนารีนั้นจะท้อจะเหนื่อยก็ได้ แต่จะต้องไม่ถอยถ้าพระเจ้าไม่บอก และมันทำให้ฉันเข้าใจมากขึ้นว่าเป็นมิชชันนารีนั้น มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ค่ะ
บ้านพักของพวกเราอยู่ห่างจากถนนเส้นหลักประมาณ 1-2 กิโล ใช้เวลาเดินเท้าเข้าไปประมาณ 15-20 นาทีทุกวัน ถ้าเราปวดฉี่ขึ้นกลางทาง ก็จะต้อง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง! วิ่งไป วิ่งไป! ฮ่าๆ ช่วงวัน สองวันแรกนั้น หนทางเข้า ออกบ้านแลดูไกลมากค่ะ เดินอยู่นานจนรู้สึกว่าเมื่อไหร่จะถึงเนี่ยะ! เดินเมื่อยมากแล้วนะ! แต่ไม่นานนักเมื่อร่างกายเราปรับตัวได้ เราก็สนุกเพลิดเพลินกันไประหว่างเดินทาง คุยกันไป เล่นกันไป ระยะทางแค่นั้นมันก็ไม่ไกล และการเดินด้วยกันก็ไปได้ไกลกว่า
ห้องพักแบ่งออกเป็นสัดเป็นส่วน ผู้หญิง 5 คนนอนชั้นบน ส่วนชายหนุ่มนอนกระต๊อบข้างบ้าน ในห้องมีแค่เตียงเปล่าๆ ให้นอนเท่านั้น ไม่มีฟูก ฉันจึงหากล่องกระดาษมาปูรองแล้วนอนในถุงนอนอีกที และนอนแบบนี้มาตลอด 3 เดือน เราต้องซักผ้าด้วยมือ ผลัดเวรกันทำความสะอาดบ้าน และทำกับข้าว เขากินยังไงเราก็ต้องกินกันอย่างนั้น มีน้อยกินน้อย มีมากกินมาก ไม่มีเซเว่น ไม่มีน้ำอัดลม ไม่มีไอติม แต่มีต้นมะพร้าวที่จะกินน้ำมะพร้าวเมื่อไหร่ก็ได้ มีทะเลให้เล่นทุกวัน มีสายลมพัดเย็นสบายไม่ต้องการแอร์ มีดวงดาวเต็มท้องฟ้าให้นอนดูได้ทุกคืน และมีเสียงเพลงนมัสการพระเจ้าก่อนนอน เป็นช่วงเวลาที่ฉันหาความสบายทางกายได้ยาก แต่ความสุขทางใจนั้นล้นเหลือที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดจริงๆ ค่ะ
.
ความจริงแล้ว ชีวิตเราต้องการอะไรบ้างในแต่ละวัน? แค่มีปัจจัยสี่ (และมือถือ!) นั่นก็เพียงพอแล้วจริงหรือไม่?
.
แล้วทำไมเราจึงต้องการสิ่งของมากมายมาไว้ในบ้าน ทำไมใส่เสื้อผ้าซ้ำๆ ไม่ได้ ทำไมถึงต้องซื้อรองเท้าทุก 3 เดือน ทำไมเราต้องซื้อของมาตุนไว้ในตู้เย็นแล้วก็ทิ้งไปเพราะหมดอายุ ทำไมเขามี เราก็ต้องมีตามเขา คำถามมากมายเหล่านี้เกิดขึ้น เมื่อฉันได้ใช้ชีวิตในหมู่บ้านกลางป่าและเรียนรู้ชีวิตมิชชันนารีผ่านครอบครัวชาวฟิลิปปินส์ในครั้งนั้น
.
จะว่าไป ฉันเองก็ตอบไม่ได้ทั้งหมดหรอกนะ ชีวิตของเราแต่ละคนเกิดมาไม่เหมือนกัน พระเจ้าสร้างเราแต่ละคนขึ้นมาแตกต่างกัน และทรงใส่ภาระใจในงานรับใช้ของพระองค์ให้กับเราแต่ละคนไม่เหมือนกันอีกด้วย ไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร จะร่ำรวยหรือยากจน จะเข้มแข็งหรืออ่อนแอ จะเรียนจบปริญญาหรือเรียนไม่จบเลยสักที่ จะพิการหรือมีครบสมบูรณ์ จะเก่งหรือไม่เก่ง หรือมีความแตกต่างกันในเรื่องอื่นๆ เราทุกคนก็สามารถเป็นมิชชันนารีในแบบฉบับของเราเองได้ และเราสามารถเป็นมิชชันนารีในที่ที่เราอยู่ได้เสมอ
.
ให้เราลองมาคิดกันดูนะคะ เท้าเล็กๆ ของเราจะสามารถก้าวออกไปเป็นมิชชันนารีแบบไหนกันได้บ้าง
การทำพันธกิจในหมู่บ้านนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ฉันไม่คิดมาก่อนว่าการออกไปทำพันธกิจในครั้งนี้จะทำให้ฉันต้องพบเจอการผจญภัย บุกป่า ข้ามแม่น้ำ หลบพายุ และอื่นๆ อีกมากมาย
.
อดใจรอกันอีกนิดแล้วฉันจะมาเล่าให้ฟังนะคะ
ทีน่า
Related Posts
- Author:
- ทีน่า : สาวผู้ใฝ่ฝันจะเดินทางรอบโลก แต่ชีวิตพลิกผันเมื่อพระเจ้านำเธอให้พบเจอกับเรือ 'โลโกสโฮป' เรือแห่งความหวังที่จะนำพาเธอไปผจญโลกกว้างโดยไม่ต้องเป็นเมียทูตแต่อย่างใด
- Illustrator:
- Emma C.
- เด็กสาวหน้านิ่งจากเมืองกรุง มุ่งหน้าใช้ชีวิตในเมืองเหนือ พระเจ้านำให้ได้มาทำงานกับชูใจ เธอผู้นี้มีความสามารถหลากหลาย ทั้งวาดภาพ เขียน เรียบเรียง และเอาขามาพาดคอระหว่างนั่งทำงาน เธออินกับการสะกดคำให้ถูกต้องตามราชบันฑิตฯ และมีรสนิยมวินเทจผิดจากความเป็นเจนวาย เป็นหนึ่งใน Avenger ทีมบก.ที่จะมาช่วยชูใจผู้อื่นกัน
- Editor:
- Namita
- สาวน้อยล่ามญี่ปุ่น ผู้เอ็นจอยกับการกินไปลดน้ำหนักไป เธอผู้มีความคาวาอี้อยู่ตลอดเวลายังมีความสามารถในการเรียบเรียงงานเขียนได้เป็นเลิศอีกด้วย
