เรื่องราวต่อไปนี้เป็นคำพยานเรื่องยาวที่ต่อมาจากตอนก่อนหน้าสามารถอ่านตอนที่ผ่านๆ มาได้ทาง >>>> https://www.choojaiproject.org/category/articles/life-series/faith-hope-love-diary/
หน้าห้องพักผู้ป่วย
ผมจำภาพพ่อตอนทอดปลาทูให้แมวกินได้ มันเป็นแมวท้องที่จู่ๆ ก็เข้ามาในบ้าน แล้วพ่อก็ใจดีเอาปลาทูมาทอดให้กิน ผมจึงวาดรูปเก็บเอาไว้
เป็นภาพแผ่นหลังของพ่อที่อ้วนหนาตามอายุ กำลังทอดปลาด้วยท่าทางอารมณ์ดี ส่วนเจ้าแมวก็เขี่ยขาพ่อ นั่งรออยู่ที่เท้า จำได้ว่าขาพ่อตอนนั้นใหญ่กว่าแมวที่กำลังท้องเสียอีก
…
ตอนนี้ ผมขาของพ่อข้างหนึ่งที่ลีบจนเห็นกระดูกหน้าแข้งชัดเจนเพราะไม่ได้ใช้งานจนกล้ามเนื้อหาย และมือข้างหนึ่งก็บวมเพราะน้ำเกลือที่ได้รับมามากเหลือเกิน ผมเช็ดตัวให้พ่อซึ่งกำลังนอนไข้ขึ้นสูงจากการติดเชื้อตัวใหม่
ผมออกมานั่งพักบนม้านั่งยาวหน้าห้องผู้ป่วย ปรับตัวเองให้เข้ากับเวลาชีวิตใหม่ มาเยี่ยมพ่อหลังเลิกงาน ก่อนจะกลับบ้านดึกๆ เมื่อห้องพักคนไข้ปิดให้เยี่ยม ช่วงหลังเป็นแบบนี้ทุกวัน
นับเป็นช่วงเวลาที่เหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ บางวันก็อยากปลดปล่อยด้วยการไปดูหนัง หรือกินข้าวมื้อพิเศษ อย่างที่เคยทำเมื่อเครียดหรืออยากผ่อนคลาย แต่พอนึกถึงพ่อที่อยู่บนเตียงแล้วก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็จบลงด้วยการขับรถมาที่โรงพยาบาลแทน ผมเหนื่อยจนอยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป อยากให้จบลง แต่นั่นก็หมายถึงชีวิตของพ่อ แม้แต่การอยากเห็นพ่อไม่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ ก็หมายถึงชีวิตของพ่ออีกเช่นกัน ความสับสนนี้คอยกัดกินหัวใจผมเป็นระยะ ไม่รู้ว่าควรต้องคิดหรือรู้สึกอย่างไร
ผมเชื่อว่าพระเจ้ามอบความหวังให้เราได้พบกันอีกครั้งแน่ แต่เรากำหนดเวลาที่เหลืออยู่บนโลกนี้ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือเพียงรอคอย และอธิษฐาน ผมรู้ว่าพระเจ้ามีทางที่ดีที่สุดสำหรับเรา แม้ตอนนี้จะยังมาไม่ถึงจุดนั้นก็ตาม
_______________
“ไม่ต้องกังวลนะ”
“ไปทำงานเถอะ”
พ่อบอกผมอย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอยู่ด้วย ผมมองพ่อนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ พ่อดูอึดอัด และผมก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบให้ใครมาลำบากเพื่อตัวเองโดยเฉพาะลูก
“กินน้ำเยอะๆ” ผมบอกพ่อ
พ่อหัวเราะตอบ “กินเยอะแล้ว”
ผมจึงออกไปทำงาน
…
นั้นเป็นเรื่องราวของปีก่อน ตอนที่พ่อเข้ามาที่โรงพยาบาลนี้ด้วยอาการแพ้ แต่ตอนนี้พ่อไม่สามารถปฏิเสธ หรือไล่ผมกลับบ้านด้วยซ้ำ แม้แต่น้ำก็ยังกินเองไม่ได้
เมื่อไม่สามารถสื่อสารกันได้ ความทรงจำระหว่างผมกับพ่อจึงมักย้อนกลับทุกครั้งที่มาเยี่ยม บางเรื่องก็เป็นเหมือนการพบอัลบั้มภาพเก่าที่ถูกซุกเอาไว้ มีความทรงจำมากมาย คุ้นเคย แต่จำไม่ได้ถ้าไม่ได้เปิดเจอ
ผมเปิดภาพเหล่านั้นแล้วเริ่มเสียใจที่ผมคิดถึงพ่อน้อยกว่าตอนที่ยังมีโอกาสบอกพ่อได้ว่า “คิดถึง”
หมอแอลถามกับเราว่าคุณพ่อมีเรื่องอะไรที่ติดค้างอยู่ในใจหรือเปล่า คนที่อยากพบ อยากขอโทษ หรือโกรธกันอยู่ ผมนึกถึงเพื่อนสนิทคนหนึ่งของพ่อ คนที่พ่อชอบตัดพ้ออยู่บ่อยๆ ผมเคยสงสัยว่าทำไมพ่อถึงเรียกเขาว่าเพื่อน ถ้าจะบ่นให้ฟังถึงบ่อยขนาดนี้ มันทำให้ผมมีความรู้สึกไม่ค่อยดีนักต่อเพื่อนคนนี้ของพ่อ จนกระทั่งวันที่ผมรู้
ผมไปเยี่ยมพ่อเหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้พยาบาลทักผมว่า
“วันนี้ เพื่อนพ่อไม่ได้มาเหรอคะ”
ผมไม่รู้ว่าพยาบาลพูดถึงใคร เพราะมีเพื่อนพ่อและแม่แวะเวียนกันมาหลายคน
“คนที่มาทุกวันน่ะค่ะ”
“มีด้วยเหรอ?” พยาบาลเล่าถึงเพื่อนคนนี้ ที่มายืนคุยกับพ่อเกือบชั่วโมงทุกวันติดต่อกันหลายสัปดาห์ เหตุที่ผมไม่เคยเจอ เพราะผมมักมาหลังเลิกงาน ซึ่งสวนทางกับเขา
เขาก็คือเพื่อนสนิทของพ่อคนที่พ่อบ่นให้ฟังบ่อยๆ ซึ่งอันที่จริงเขาย้ายไปอาศัยอยู่ต่างประเทศ แต่เดินทางกลับมาเมื่อทราบข่าวของพ่อ การกระทำนี้ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขา บางทีผมฟังพ่อบ่นและอยากช่วยพ่อ ผมจึงตั้งตัวเองเป็นความยุติธรรมแล้วพิจารณาตัดสิน ทั้งที่ไม่ได้รู้จักอีกส่วนของความสัมพันธ์ที่เขาเป็นเพื่อนกัน
ผมลืมไปว่าความยุติธรรมอยู่ที่พระเจ้า และพระเจ้าไม่ได้ตัดสินเราโดยการกระทำของเรา แต่ตัดสินด้วยความเมตตา และความรักของพระองค์ที่แสดงเป็นการกระทำ คือการให้พระเยซูตายบนไม้กางเขนเพื่อมนุษย์ ทั้งที่ผมเชื่อแต่ผมก็ยังลืมความเมตตานั้น ผมลืมเรื่องของการให้อภัย และผมก็รู้สึกผิดที่เคยคิดแบบนั้น มาวันนี้ การกระทำของเขาแสดงให้ผมเห็นความรักที่มีต่อพ่อให้ผมได้เห็น ดังนั้นถ้ามีเรื่องหรือคนที่พ่อติดค้างในใจก็คงไม่ใช่เรื่องของเพื่อนคนนี้แน่
ยิ่งคิดไป ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อมีอะไรที่ติดค้างในใจไหม
แต่ผมมี… มีเรื่องที่ติดอยู่ในใจ มีเรื่องที่ไม่เคยได้บอก
ติดตาม Faith Hope Love Diary ในตอนหน้าได้ทางเว็บไซด์ชูใจโปรเจ็ค หรือทางเฟจเฟสบุ๊ค https://www.facebook.com/choojaiproject/
Related Posts
- Author:
- เนื้อแท้เป็นคนรักหนัง เบื้องหลังดีไซน์เก๋ๆ สวยๆ ของเว็บชูใจ คือฝีมือของเค้า นักออกแบบตัวยงผู้รักบอร์ดเกมเป็นชีวิตจิตใจ และอยากเห็นงานสร้างสรรค์คริสเตียนไทยพัฒนาก้าวไกลไม่แพ้ชาติไหนในโลก
- Illustrator:
- Rhoda Phu
- กอง บก. น้องเล็กคนใหม่คนชูใจ แม้เรียนมาด้านออกแบบจิลเวอรี่แต่ก็ยังมีใจรักการออกแบบสิ่งทอ บางวันสอนเสริมศิลปะ บางวันก็ตามหาความฝัน
- Editor:
- Emma C.
- เด็กสาวหน้านิ่งจากเมืองกรุง มุ่งหน้าใช้ชีวิตในเมืองเหนือ พระเจ้านำให้ได้มาทำงานกับชูใจ เธอผู้นี้มีความสามารถหลากหลาย ทั้งวาดภาพ เขียน เรียบเรียง และเอาขามาพาดคอระหว่างนั่งทำงาน เธออินกับการสะกดคำให้ถูกต้องตามราชบันฑิตฯ และมีรสนิยมวินเทจผิดจากความเป็นเจนวาย เป็นหนึ่งใน Avenger ทีมบก.ที่จะมาช่วยชูใจผู้อื่นกัน
