Faith hope love diary โอกาสที่สอง

EP.7

ความหวัง และเรื่องที่ติดค้างในใจ [Faith Hope Love Diary EP7]


เรื่องราวต่อไปนี้เป็นคำพยานเรื่องยาวที่ต่อมาจากตอนก่อนหน้าสามารถอ่านตอนที่ผ่านๆ มาได้ทาง >>>> https://www.choojaiproject.org/category/articles/life-series/faith-hope-love-diary/


 

 

หน้าห้องพักผู้ป่วย

 

ผมจำภาพพ่อตอนทอดปลาทูให้แมวกินได้ มันเป็นแมวท้องที่จู่ๆ ก็เข้ามาในบ้าน แล้วพ่อก็ใจดีเอาปลาทูมาทอดให้กิน ผมจึงวาดรูปเก็บเอาไว้

เป็นภาพแผ่นหลังของพ่อที่อ้วนหนาตามอายุ กำลังทอดปลาด้วยท่าทางอารมณ์ดี ส่วนเจ้าแมวก็เขี่ยขาพ่อ นั่งรออยู่ที่เท้า จำได้ว่าขาพ่อตอนนั้นใหญ่กว่าแมวที่กำลังท้องเสียอีก

 

 

ตอนนี้ ผมขาของพ่อข้างหนึ่งที่ลีบจนเห็นกระดูกหน้าแข้งชัดเจนเพราะไม่ได้ใช้งานจนกล้ามเนื้อหาย และมือข้างหนึ่งก็บวมเพราะน้ำเกลือที่ได้รับมามากเหลือเกิน ผมเช็ดตัวให้พ่อซึ่งกำลังนอนไข้ขึ้นสูงจากการติดเชื้อตัวใหม่

ผมออกมานั่งพักบนม้านั่งยาวหน้าห้องผู้ป่วย ปรับตัวเองให้เข้ากับเวลาชีวิตใหม่ มาเยี่ยมพ่อหลังเลิกงาน ก่อนจะกลับบ้านดึกๆ เมื่อห้องพักคนไข้ปิดให้เยี่ยม ช่วงหลังเป็นแบบนี้ทุกวัน

นับเป็นช่วงเวลาที่เหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ บางวันก็อยากปลดปล่อยด้วยการไปดูหนัง หรือกินข้าวมื้อพิเศษ อย่างที่เคยทำเมื่อเครียดหรืออยากผ่อนคลาย แต่พอนึกถึงพ่อที่อยู่บนเตียงแล้วก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็จบลงด้วยการขับรถมาที่โรงพยาบาลแทน ผมเหนื่อยจนอยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป อยากให้จบลง แต่นั่นก็หมายถึงชีวิตของพ่อ แม้แต่การอยากเห็นพ่อไม่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ ก็หมายถึงชีวิตของพ่ออีกเช่นกัน ความสับสนนี้คอยกัดกินหัวใจผมเป็นระยะ ไม่รู้ว่าควรต้องคิดหรือรู้สึกอย่างไร

ผมเชื่อว่าพระเจ้ามอบความหวังให้เราได้พบกันอีกครั้งแน่ แต่เรากำหนดเวลาที่เหลืออยู่บนโลกนี้ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือเพียงรอคอย และอธิษฐาน ผมรู้ว่าพระเจ้ามีทางที่ดีที่สุดสำหรับเรา แม้ตอนนี้จะยังมาไม่ถึงจุดนั้นก็ตาม

_______________

 

“ไม่ต้องกังวลนะ”

“ไปทำงานเถอะ”

 

พ่อบอกผมอย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอยู่ด้วย ผมมองพ่อนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ พ่อดูอึดอัด และผมก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบให้ใครมาลำบากเพื่อตัวเองโดยเฉพาะลูก

“กินน้ำเยอะๆ” ผมบอกพ่อ

พ่อหัวเราะตอบ “กินเยอะแล้ว”

ผมจึงออกไปทำงาน

นั้นเป็นเรื่องราวของปีก่อน ตอนที่พ่อเข้ามาที่โรงพยาบาลนี้ด้วยอาการแพ้ แต่ตอนนี้พ่อไม่สามารถปฏิเสธ หรือไล่ผมกลับบ้านด้วยซ้ำ แม้แต่น้ำก็ยังกินเองไม่ได้

เมื่อไม่สามารถสื่อสารกันได้ ความทรงจำระหว่างผมกับพ่อจึงมักย้อนกลับทุกครั้งที่มาเยี่ยม บางเรื่องก็เป็นเหมือนการพบอัลบั้มภาพเก่าที่ถูกซุกเอาไว้ มีความทรงจำมากมาย คุ้นเคย แต่จำไม่ได้ถ้าไม่ได้เปิดเจอ

 

ผมเปิดภาพเหล่านั้นแล้วเริ่มเสียใจที่ผมคิดถึงพ่อน้อยกว่าตอนที่ยังมีโอกาสบอกพ่อได้ว่า “คิดถึง”

 

 

 

 

หมอแอลถามกับเราว่าคุณพ่อมีเรื่องอะไรที่ติดค้างอยู่ในใจหรือเปล่า คนที่อยากพบ อยากขอโทษ หรือโกรธกันอยู่ ผมนึกถึงเพื่อนสนิทคนหนึ่งของพ่อ คนที่พ่อชอบตัดพ้ออยู่บ่อยๆ ผมเคยสงสัยว่าทำไมพ่อถึงเรียกเขาว่าเพื่อน ถ้าจะบ่นให้ฟังถึงบ่อยขนาดนี้ มันทำให้ผมมีความรู้สึกไม่ค่อยดีนักต่อเพื่อนคนนี้ของพ่อ จนกระทั่งวันที่ผมรู้

 

ผมไปเยี่ยมพ่อเหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้พยาบาลทักผมว่า

“วันนี้ เพื่อนพ่อไม่ได้มาเหรอคะ”

ผมไม่รู้ว่าพยาบาลพูดถึงใคร เพราะมีเพื่อนพ่อและแม่แวะเวียนกันมาหลายคน

“คนที่มาทุกวันน่ะค่ะ”

 

“มีด้วยเหรอ?” พยาบาลเล่าถึงเพื่อนคนนี้ ที่มายืนคุยกับพ่อเกือบชั่วโมงทุกวันติดต่อกันหลายสัปดาห์ เหตุที่ผมไม่เคยเจอ เพราะผมมักมาหลังเลิกงาน ซึ่งสวนทางกับเขา

เขาก็คือเพื่อนสนิทของพ่อคนที่พ่อบ่นให้ฟังบ่อยๆ ซึ่งอันที่จริงเขาย้ายไปอาศัยอยู่ต่างประเทศ แต่เดินทางกลับมาเมื่อทราบข่าวของพ่อ การกระทำนี้ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขา บางทีผมฟังพ่อบ่นและอยากช่วยพ่อ ผมจึงตั้งตัวเองเป็นความยุติธรรมแล้วพิจารณาตัดสิน ทั้งที่ไม่ได้รู้จักอีกส่วนของความสัมพันธ์ที่เขาเป็นเพื่อนกัน

ผมลืมไปว่าความยุติธรรมอยู่ที่พระเจ้า และพระเจ้าไม่ได้ตัดสินเราโดยการกระทำของเรา แต่ตัดสินด้วยความเมตตา และความรักของพระองค์ที่แสดงเป็นการกระทำ คือการให้พระเยซูตายบนไม้กางเขนเพื่อมนุษย์ ทั้งที่ผมเชื่อแต่ผมก็ยังลืมความเมตตานั้น ผมลืมเรื่องของการให้อภัย และผมก็รู้สึกผิดที่เคยคิดแบบนั้น มาวันนี้ การกระทำของเขาแสดงให้ผมเห็นความรักที่มีต่อพ่อให้ผมได้เห็น ดังนั้นถ้ามีเรื่องหรือคนที่พ่อติดค้างในใจก็คงไม่ใช่เรื่องของเพื่อนคนนี้แน่

ยิ่งคิดไป ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อมีอะไรที่ติดค้างในใจไหม

แต่ผมมี… มีเรื่องที่ติดอยู่ในใจ มีเรื่องที่ไม่เคยได้บอก

 

 

 

 

 


ติดตาม Faith Hope Love Diary ในตอนหน้าได้ทางเว็บไซด์ชูใจโปรเจ็ค หรือทางเฟจเฟสบุ๊ค https://www.facebook.com/choojaiproject/


Previous Next

  • Author:
  • เนื้อแท้เป็นคนรักหนัง เบื้องหลังดีไซน์เก๋ๆ สวยๆ ของเว็บชูใจ คือฝีมือของเค้า นักออกแบบตัวยงผู้รักบอร์ดเกมเป็นชีวิตจิตใจ และอยากเห็นงานสร้างสรรค์คริสเตียนไทยพัฒนาก้าวไกลไม่แพ้ชาติไหนในโลก
  • Illustrator:
  • Rhoda Phu
  • กอง บก. น้องเล็กคนใหม่คนชูใจ แม้เรียนมาด้านออกแบบจิลเวอรี่แต่ก็ยังมีใจรักการออกแบบสิ่งทอ บางวันสอนเสริมศิลปะ บางวันก็ตามหาความฝัน
  • Editor:
  • Emma C.
  • เด็กสาวหน้านิ่งจากเมืองกรุง มุ่งหน้าใช้ชีวิตในเมืองเหนือ พระเจ้านำให้ได้มาทำงานกับชูใจ เธอผู้นี้มีความสามารถหลากหลาย ทั้งวาดภาพ เขียน เรียบเรียง และเอาขามาพาดคอระหว่างนั่งทำงาน เธออินกับการสะกดคำให้ถูกต้องตามราชบันฑิตฯ และมีรสนิยมวินเทจผิดจากความเป็นเจนวาย เป็นหนึ่งใน Avenger ทีมบก.ที่จะมาช่วยชูใจผู้อื่นกัน